Themeluesi i dinastisë Zogu (i njohur si Zogolli deri në vitin 1922) u vendos në veri të Shqipërisë, në provincën e Matit në fund të shekullit XV.
Nën drejtimin e heroit kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, malësorët krenarë të këtij rajoni kishin arritur të shijonin lirinë. Megjithatë, pas vdekjes së Skënderbeut më 1468, ata nuk mundën t’i rezistojnë fuqisë së Perandorisë Osmane. Njerëzit ishin sërish nën sundimin e padëshiruar të Sulltanit, në pritje të një njeriu, që t’i drejtonte ata në kryengritje.
Për pasojë, kur Zogu ngriti flamurin e tij kundër guvernatorit otoman, Gazi Beut, luftëtarët e maleve u bashkuan menjëherë. Guvernatori osman mbeti i vrarë gjatë këtij rebelimi dhe Zogu u bë sundimtari i Matit. Në këtë kohë familja, deri atëherë katolike, u konvertua në islam dhe, për pasojë, Sulltani osman i njohu ata si trashëgimtarë dhe sundues të këtij rajoni.
Këtu, në mes të maleve dhe pyjeve, familja jetonte e lirë dhe vazhdonte të zhvillohej. Aftësia e luftëtarëve të saj respektohej në mbarë vendin dhe shpeshherë ata thërriteshin për të ndihmuar fise të tjera në revoltat dhe luftërat e tyre kundër armikut të përbashkët, osmanëve.
Më 1614, Zogu “I Riu” mbeti i vrarë në njërën prej këtyre betejave. Ai kishte marrë një thirrje të dëshpëruar për ndihmë nga njëri prej liderëve të një fisi në Shqipërinë e Mesme dhe kishte mbledhur trupat për luftë. Pas dymbëdhjetë ditësh luftime në malet e Peqinit, osmanët u zmbrapsën. Por gjatë këtyre luftimeve Zogu kishte mbetur i plagosur rëndë. Ai u varros në Tiranë. Djemtë e tij, Abdullah Beu dhe Selman Zogu, vazhduan rezistencën. Në vitin 1621, Abdullahu mbeti i vrarë në betejën e Çidhnës, pranë lumit Drini i Bardhë, ndërsa gjashtë muaj më pas, djali i tij, Selmani, vdiq në mbrojtje të Qafës së Buallit. Frerët e pushtetit i kaluan Ahmet Pashë Zogut, i cili sundoi deri në vitin 1633. Po në këtë vit ai u dënua me vdekje, duke iu prerë koka në Ohër. Mendohet të jetë kapur, pas një rebelimi të dështuar.
Nën drejtimin e heroit kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu, malësorët krenarë të këtij rajoni kishin arritur të shijonin lirinë. Megjithatë, pas vdekjes së Skënderbeut më 1468, ata nuk mundën t’i rezistojnë fuqisë së Perandorisë Osmane. Njerëzit ishin sërish nën sundimin e padëshiruar të Sulltanit, në pritje të një njeriu, që t’i drejtonte ata në kryengritje.
Për pasojë, kur Zogu ngriti flamurin e tij kundër guvernatorit otoman, Gazi Beut, luftëtarët e maleve u bashkuan menjëherë. Guvernatori osman mbeti i vrarë gjatë këtij rebelimi dhe Zogu u bë sundimtari i Matit. Në këtë kohë familja, deri atëherë katolike, u konvertua në islam dhe, për pasojë, Sulltani osman i njohu ata si trashëgimtarë dhe sundues të këtij rajoni.
Këtu, në mes të maleve dhe pyjeve, familja jetonte e lirë dhe vazhdonte të zhvillohej. Aftësia e luftëtarëve të saj respektohej në mbarë vendin dhe shpeshherë ata thërriteshin për të ndihmuar fise të tjera në revoltat dhe luftërat e tyre kundër armikut të përbashkët, osmanëve.
Më 1614, Zogu “I Riu” mbeti i vrarë në njërën prej këtyre betejave. Ai kishte marrë një thirrje të dëshpëruar për ndihmë nga njëri prej liderëve të një fisi në Shqipërinë e Mesme dhe kishte mbledhur trupat për luftë. Pas dymbëdhjetë ditësh luftime në malet e Peqinit, osmanët u zmbrapsën. Por gjatë këtyre luftimeve Zogu kishte mbetur i plagosur rëndë. Ai u varros në Tiranë. Djemtë e tij, Abdullah Beu dhe Selman Zogu, vazhduan rezistencën. Në vitin 1621, Abdullahu mbeti i vrarë në betejën e Çidhnës, pranë lumit Drini i Bardhë, ndërsa gjashtë muaj më pas, djali i tij, Selmani, vdiq në mbrojtje të Qafës së Buallit. Frerët e pushtetit i kaluan Ahmet Pashë Zogut, i cili sundoi deri në vitin 1633. Po në këtë vit ai u dënua me vdekje, duke iu prerë koka në Ohër. Mendohet të jetë kapur, pas një rebelimi të dështuar.
40 Datat historike të familjes Mbretërore dhe Mbretit Zog
